O dibuxo da portada do libro é de José
María Lugilde.
Xosé Otero Canto
é o autor das poesías deste libro marabilloso adicado ó río Miño, un río pai e un río amigo.
Xosé Otero Canto nace na Ponte de Outeiro,
Castro de Rei, A Chaira (Lugo). É catedrático de Lingua Castelá
e Literatura no IES Lucus Augusti. Autor dos libros de poemas
Salaios da Chaira; Arelas de prata e soños;
Miño, río pai e amigo; Guía poética da muralla de
Lugo; Outono, mancebo céfiro de ás ergueitas;
Poemas da cidade e Poética da viaxe. Foi
recoñecido cos premios do Certame Internacional de Poesía e
Conto Breve do Centro Cultural Rosalía de Castro de Buenos
Aires, o Certame Literario do Concello de Vilalba, o Certame
Nacional de poesía sobre O Nadal (Begonte), o Manuel Orestes
Rodríguez López (Paradela) ou o Certame de Poesía Anduriña
Voandeira de Bilbao, entre outros. (Ampliar datos na
web de Galegos Galicia)
Poesías de Xosé
Otero Canto sacados do seu libro "Miño, río pai e amigo".
Nota: O libro ten 53 poemas, todos
escritos en lingua galega e divididos en capítulos con moito
significado: Imos contigo en silencio. Adagios de música queda.
Na veracidade marmorizada da tarde. Nas carriandolas dos
amenceres.
O libro é unha auténtica marabilla; unha
gozada. Moi ben impreso, cunhos dibuxos moi apropiados e moi ben
feitos e poñendo sempre introducións os seus poemas, con outros
poemas ou textos dunha beleza exquisita. A verdade, un libro
para ter na casa e de vez en cando disfrutar...
Por poñer un exemplo, no capítulo primeiro
do libro:
Imos contigo en silencio, ó pasar
a páxina aparecen dous textos marabillosos que son os seguintes:
"Quixo a
natureza dotar a Galicia dunha fonte inagotable de vida
unha
longuísima fenda pola que discurre a auga pura nacida
baixo o
Pedregal de Irimia buscando a mar polo camiño máis
longo.
E naceu o Río
Miño"
Xulio Xiz Ramil
"Eu arado vello,
fun carballo
erguido, potente e estantío
e nacín a veira do pai Miño.
¡Eu, meus amigos,
tamén sei facer pequenos ríos!"
Manuel María
Ata aquí o exemplo. Na páxina seguinte ven un
dos poemas deste libro de Xosé Otero, o titulado:
BAIXEI ASIÑA BUSCAR O RÍO
É un dos dez poemas escollidos, polo que escribe
Secundino Lorenzo...
Pero é que na parte esquerda aparece un dibuxo
marabilloso de Xabela Arias e na dereita o poema de
Xosé Otero Canto.
Dibuxo de Xabela Arias.
BAIXEI ASIÑA BUSCAR O RÍO
Baixei axiña buscar ó río
os estertores do paxaro fuxidio,
e encontrei o distingo das engranaxes quedas
da súa silandeira cremalleira de auga.
e vin como baixaba dende a cabeza de Meira
amecendo dentes no raíl da canle,
nun xuntoiro de augas casadas
con vestidos de noivas,
percorrendo A Chaira.
Que calado vai este pai de todos!
Fixérono os bois marelos polo baixo veiguío
fendendo no tempo coas rellas do arado
un antergo rego no escorrentío.
Río amigo.
Que sono inmortal levas contigo!
Que silencio na ribeira eterno
se move nas túas augas procelosas!
Que verdade abrangues nas augas claras
Río amigo.
Río manso.
Río infindo.
--o--
Todos os poemas son marabillosos e
todos contan cousas do río Miño e por suposto de Galicia. O
libro hai que leelo completo. Nas poesías hai moita denuncia
do abandono do noso río Miño que é Galicia claramente.
No que sigue poño nove poemas dos
cincuenta e tres que ten o libro, na seguridade de que
a miña ficha sobre "O pai Miño", con estas poesías é moito
máis completa. Tamén incorporo unha poesía a miña páxina
sobre ´"A vida nos ríos galegos", no apartado de "Os ríos
son poesía"...
Imos contigo en silencio
Xosé
Otero: Galiza
e ti sodes o mesmo
Xosé
Otero: Corre río corre.
Xosé
Otero: Pan con anguías
Adagios de música queda.
Xosé
Otero: Rechouchíos do solpor.
Xosé
Otero: Ladaíñas das árbores de Ribeira.
Xosé
Otero: Tinguileando cos rabos
.
Na veracidade marmorizada da tarde.
Xosé
Otero: Fregan as troitas as barrigas brancas.
Xosé
Otero: Capizos abaneados nos adeuses da auga.
Nas carrandiolas dos amenceres.
Xosé
Otero: Oitavas ó real batuxo.
Traballo realizado, na
composición, escolma e presentación polo autor da web: Secundino
Lorenzo. Coa miña admiración e o meu agradecemento a este gran
poeta galego.
Si non lle gusta algo ou
quere cambiar calquera cousa (escribo para Xosé Otero Canto) non ten mais que
escribir a este email.
Saír
a os Ríos son poesía.
Saír
ó R. Miño.
Salir a R. Miño
Poema: Galiza e ti
sodes o mesmo
Dibuxo do río MIño. Anxo Lamas
Galiza e ti sodes o mesmo,
río de ríos.
Sempre baixas nas terras
empicadas dos esquecementos,
amodiño e enteiro,
nunha decadencia verde,
nunha terra de historia
salferida,
sen protestas, sin loitas.
Imos contigo
en silencio.
Nun esquecemento milenario,
nunha desilusión incabada,
nunha folga silente, camiñando
como auga, esquivando
atrancos.
Na canle da vida baixamos
xuntos
encaixados nos ribazos dos
esquecidos,
nun cadaleito que nada río
abaixo
cal batuxo de ameneiro
sen governo, esvarando
na pel do río.
Volver
Corre río corre.
Dibuxo de José
María Lugilde.
Corre, río, corre.
Fai o camiño da nosa historia e
da nosa cultura,
arrimado os bordóns da beira
nunha lentitude pasaxeira,
de procesionaria...
Asolagando os vales de
atlantismo
nunha esmorga de auga.
Tripando cómaros e leiras
nos encoros que agatuñan
altas voltaxes de cordais,
e moves turbinas estranxeiras
sin pagar gravames nin impostos
en luzadas refulxentes.
Namentras vivimos nas tebras
arcanas,
nas oscuridades da ignorancia
cos permisos políticos da
ousadía.
Corre, corre, río
Lisca ás alancadas
e pide enerxía da decencia
nesta Galicia da ignominia,
da pachorra e da indolencia.
Volver
Pan con anguías.
Dibuxo de
Benjamín Santín. É o club fluvial do río Miño en Lugo.
Un edificio demolido.
Na caseta do caneiro retorto,
aínda ole a nasas encanastradas
e a limo de anguías
encosquetadas,
para pagar foros e terzos.
As anguías extinguíronse no
silecio das oucas
cos encoros agatuñados de
servizos estranxeiros,
e seguimos purgando dominios,
dereitos, privilexios e
aforamentos,
na inmunidade curia das
augas
escorredizas das beiras.
Río, pai e amigo,
berra onde as túas ribeiras se
inzan de silencios
e non pidas esmolas nin rafas de
pan acedo,
pois roubáronnos as anguías
e só pan non comemos.
Volver
RECHOUCHÍOS DO SOLPOR
Dibuxo do solpor
de Anxo Lamas.
Aínda non baixaron as comportas do
día
nos ladrairos do carro da noite
e a luz tamízase nun coador de
estrelas
entre as árbores afungueiradas
nos momentos espreitados do río,
dende o punto álxido da natureza
coutada,
cos rechouchíos do solpor
nun anaco das horas.
Rebulidos no embruxo do atardecer!
Férense os cantos mesturados dos
paxaros
nun xúbilo harmónico de sons e
verdores.
Ícaros da Galicia escondida nas
sombras,
que chían na orquesta dos días
para darlle as grazas ó río, pai e
amigo:
asubían os chirlos nos ameneiros,
cacarexan os merlos no fondo dos
salgueiros,
temperan os violíns dos xílgaros cos
papos ó vento,
voan raso dirixindo coa batuta do
rabo as lavandeiras,
estronda a pita brava a rebullón no
bombo da camposa,
coas espadas das espadanas move en
ondas ó río,
gorxean os contrabaixos dos corvos
nos apuntados freixos...
A natura axítase na ledicia do serán
gabando decote os galegos fillos do
río e das augas.
Choutan as troitas e gurgullan os
peixes
no intre teimoso do día,
no que todo é balbordo, pulo, arela,
relouco, rebuldo, arrouto,xolda...
na congostra do río.
Tanxen as campás con laios de morte
e entra a saudade do silencio,
manseliña.
Volver
Ladaiñas das árbores da Ribeira.
Santo Ameneiro que case chegas ó ceo
Diaño de Salgueiro embruxado con
flores de gato cego.
Anxelical Bidueira de brancas ponlas
de ás de buxato.
San desavegoso Sabugueiro,
medicinal viño con froitos de
bieiteiro.
Carballo, escudo de Galicia,
dás nome as carballeiras da ribeira
do río.
Santa Abelaira de follas de corazón
boa para os cestos, pipos e bocois,
aguilladas dos nosos labregos,
escorrentadora das cobras,
adiviñadora das augas.
San Freixo do eixo de carro
de branca madeira apreciado.
San Sanguiño de madera marela,
purgante sangoviño
de casca vermella.
(Todos os santos
marchades da nosa terra)
Volver
Tingueleando cos rabos
Dibuxo de Jose
María Lugilde.
As troitas nos remansos cos seus
brincos
en apetencias de voracidade
choutan tralos cínfanos en moreas
ramalladas de estulticia,
nunha subida que esvara impulsos
e esborrállase en ondas contornas
no andar do río.
As troitas nas ourelas
lizgairas,
tinguileando cos rabos
as charamuscas pingueadas
de rosa rebulida.
Cimbreantes andainas con camiño a
ningures.
Padexando suspiros de auga.
Aguantando as correntes engalaxadas
que endexamais perderon a quietude,
aínda durmindo no xergón das oucas
do eterno río.
Volver
Fregan
as troitas as barrigas brancas.
Fregan as troitas as barrigas
brancas
no fondo adormecido.
Contra os grixos luídos e
transidos
esvaran as ovas ben espalladas
en raudas aleteadas.
Orixen e semente do principio
de forza escaldrufada.
Soños da auga de vida preservada
en bagullos de luz e de
esperanza.
Volver
Capizos
abaneados nos adeuses da auga
As troitas son gravatas mouras
con nós ingleses na cabeza de boca
aberta
e rabos cimbreantes no estómago do
río.
Capizos abaneados nos adeuses da
auga.
Bandeirolas acaneadas no fluir das
ondas,
movendo as cadeiras de moza melosa
buscando sexo na escura paleira.
Encastradas na corrente de auga e
ouca,
furan cal parafusas
na inexistencia das horas,
sempre río arriba, contracorrente.
Volver
Oitavas ó real batuxo.
Batuxo de amieiro amoecido
que encargache proa achaflanada
e popa recta de asento escorrido.
O teu fondo cha de madeira inchada
leva trasmallos de liño torcido,
e resistes a auga alporizada,
enfiando río arriba correntes
que renxen contra a proa batentes.
Pértega de bidueiro alongada,
impando saloucos tras do abrente;
o batuxeiro de pana raiada,
gobernando amenceres na súa mente,
chaleco mouro, camisa de riada,
sen colo, axustada á enchente
do pescozo da garza alongado
e ollos de troita ou saltón turbado.
Volver
|