Manuel María canta o río Miño.
(1929-2004). Os ríos sempre foron fonte
de inspiración para moitos poetas . Esta é unha
pequena mostra marabillosa de poesías que falan do río Miño, o
Pai dos Ríos Galegos. Pequena
semblanza de Manuel María.
Traballo realizado, na
composición, escolma e presentación polo autor da web: Secundino
Lorenzo. Coa miña admiración e o meu agradecemento a este gran
poeta galego. Onde estés amigo: ¡¡Gracias!!
Dous anos despois deste
pequeno traballo, Galicia dedica o ano das letras galegas, ano
2016, a este gran poeta. Houbo moitos traballos encol da
súa obra, entre eles un dedicado "O
Miño, canle de luz e néboa", feito por
Adela Leiro e Mon Daporta,
e que poño neste link, merece a pena velo. Unha marabilla.
Para rematar este
pequeno traballo vou poñer outro poema de Manuel María que se chama
Galiza e debaixo poño unha interpretación marabillosa
feita polo grupo Son do Sil do Barco de Valdeorras. Seguro que
vai gustar:
...Aló polo ano 1951 ou
1952 cando tíñamos a asombrosa idade de 21 ou 22 anos,
xurdiu en nós a idea de escribir un longo poema ao río
Miño, tan asombrados estabamos de contemplalo día a día,
con enamorados ollos , dende os primeiros intres da nosa
vida. Compuxemos unhos poucos poemas e gardámoslos entre
os nosos papeis. Ian pasando os anos e, de cando en vez,
escribiamos algunha nova composición e publicámola nos
diversos libros de versos que dámos a luz e ao esquezo.
O tema seguía obsesionándonos. Recentemente esta teima
agudizóusenos. Revisamos os nosos vellos poemas e
fixemos outros que son a maioría absoluta. O resultado é
este poemario.
O Miño
sempre nos impuxo: nel acatamos, dende vello, unha
escura e misteriosa divindade. Na súa honra damos o
público, cheos de temor e grandes reservas, este libro,
con toda seguridade afastado das modas
estético-literarias imperantes neste intre. O noso
intente de hai moitos anos era como xa dixemos escribir
un longo poema unitario, mais escachizóusenos. Cavilamos
vagamente no Samos do grande Ramón
Cabanillas. A unidade do proxectado poema cecais se
conserva na unicidade do tema.
O autor
procurou, na medida das súas escasas e limitadas forzas,
con este libro, decirlle ao Miño, na actualidade tan
agredido, o seu apaxionado amor, contando e cantando,
como pode e sabe, os traballos e os días do noso Grande
Río. Non en vano as súas caudalosas augas arrolaron o
noso berce, asombraron a nosa infancia, puxéronlle
alegre e desbordada música as poderosas paixóns e
desasosegos da nosa adolescencia e xuventude e, nos anos
da nosa madurez, o seu monótono rumor encheu a nosa
melancólica nostalxia, pois a vida non nos permitiu
permanecer ao pé do Miño natal como era o noso desexo,
para, á súa beira, ir gastando as nosas horas medidas
polas mansas ou alporizadas ondas.
Desexamos
que estes poemas sexan un antecedente máis e, a ser
posibel, un graíño da semente do Grande Poema ao
Miño que, necesariamente, ten que florecer da
lírica galega.
Comentario:
este poema ten catro partes, na primeira fala do
nacemento do gran MIño, nas outras vai falando por
onde discurre o río MIño, as pontes, a Terra Chá,
Lugo, Ourense e Tui.
Poño a
cuarta parte íntegra que é o remate do poema:
Manuel María Fdez. faleceu na Coruña o 08/09/2004.
Para mín é un dos
máis grandes poetas en lingua galega de tódolos tempos.
Onde estés:
¡Moitas grazas!.
Manuel María Fernández Teixeironaceu nunha podente familia labrega de Outeiro
de Rei, preto de Lugo. Nesta cidade residiu durante o
seu Bacharelato cun tío cura, e frecuentou a amistade de
Pimentel, Anxel Johán e Anxel Fole. Non rematou os seus
estudios de Filosofía e Letras, e unha vez casado,
instalouse en Monforte de Lemos, onde traballa de
procurador dos tribunais e rexe coa súa esposa Saleta
Goi a Libreria Xistral.
Na
súa vida activísima de militante da cultura e da
política, dirixiu a colección "Xistral" de
poesía, plataforma inestimable de varios poetas máis
novos ós que apoiou xenerosamente, colaborou e colabora
con artigos na prensa, organiza actividades e recita e
dicta conferencias sen descanso en tódolos sitios onde é
chamado, sexan en Galicia ou no exterior. Premiadísimo
en certames poéticos, é tamén narrador, ensaísta e
dramaturgo e gran conversador.
Foi o primeiro poeta mozo que editou un libro na
postguerra, o Muiñeiro de brétemas, publicado no
1950.
Dende entón, trinta libros de versos compoñen a súa
bibliografía poética, a máis extensa da literatura
galega.
A inmensa obra de Manuel Maria resiste á súa definición
sucinta pola concorde variedade da súa musa, desde o
intimista ó rabiosamente político, desde a cantiga
popular ó soneto. Algunha crítica estreita céntrase nos
seus desacertos, que sen dúbida os ten, pero que de
ningún xeito poden facer esquecer que Manuel Maria é un
dos máis grandes poetas galegos de tódolos tempos.
Ata aquí unha pequena semblanza, sacada
de internet, deste
gran poeta.
Engadir, pola miña banda, que a obra completa de
Manuel María componse de cuarenta e sete libros.
En todos eles hai unha inmensa, por non dicir infinita,
melancolía, tenrura, amor á natureza, un gran sentido ético e o
que se chama realismo crítico.
"Poesía da vida, en definitiva, aberta ao cosmos da
realidade desde un microcosmos esencial e humano" dice
Miguel Anxo Fernán-Vello na nota do Editor dos
libros de Manuel María publicados por Espiral Maior e
que figuran máis abaixo.
Para mín é unha auténtica gozada, un
placer, unha necesidade ler e disfrutar da súa obra; por eso no
me canso de dicir ¡gracias, moitas gracias polo teu traballo!.
A miña bibliografía para este traballo son os dous
libros pulicados pola Editorial Espiral Maior S. L. Opera
Omnia 2001, e que levan por título
Manuel María
OBRA POÉTICA COMPLETA.
Tomo I. 1950-1979
Tomo II. 1981-2000
O Miño
canle de luz e de néboa está no tomo II na páxina 380.
Estos dous
libros que vedes teñen as súas obras completas e son
para mín libros de cabeceira cando quero ler poesía
adicada a vida e as cousas que atopo na natureza.
(Secundino Lorenzo).
Manuel
María:
Volver
